हो म दरबार स्क्वायर!

म अडिग छुँ
बुझ्न जटिल छुँ
हो हल्का डगमगीए भुकम्पले
तर मेरो सिर निहुरिएन ।

खसे होलान केहि पत्थर हरू
तर आस
अहँ अझै मरेको छैन
म फेरि पुनः निर्मित अवस्थामा छुँ
बन्छु म फेरि आउनुहोला
तपाइका साना, मझ्यौला र ठुला
क्यामेराहरूमा कैद गर्नुहोला
त्यसैले म दरबार स्क्वायर,
दिन दिनै पुरातन मेरो सान भनेर
नियाल्दै बस्नेहरू लाइ सम्मान दिन्छुँ ।

मलार्इ कयौँ बर्ष देखि अढिग
नेपालको शान, मान भन्छन तर
भुकम्प ले,
अलि कति थोरै कुरूप बने
तर म अझै अडिग छुँ,
निर्माणाधिन छुँ ।

हेर्दा फलामे रड्हरूले झन घेरिएको देखिन्छुँ
लाम्चा ताख्ता र काठहरू ले टेकिएको देखिन्छुँ
आस बाहेक बिकल्प केहि छैन,
लाग्छ सरकार ले साँथ दिए
म अझै सुन्दर र मजबुत भएर निस्किने छुँ ।

हो म तेही दरबार स्क्वायर ।

दिन दिनै कयौँ आँखामा बस्ने गर्छु
दिन दिनै कयौँ पाइलाहरू मेरो वरिपरि चालिइन्छन
कोही मेरो अवस्था देखेर रोकिइन्छन
कोही झुक्छन ।

हो म तेही दरबार,
कयौँ पल्ट क्यामेरामा कैद
कयौँ पल्ट आँखाहरूमा रिझ्छुँ, म भिझ्छु,
कयौ पल्ट त सपनाहरूमा पनि देखिन्छु,
अरे खैरेले भनेको ।

दिन दिनै,
हर एक दिन तस्विर हरूमा कोरिन्छु
बारिक बारिक मलार्इ नियाल्छन
भित्ताका मेटिन लागेका महाँकालका,
तस्बिर हरू कयौँ पल्छ छिचोलिन्छन
र
सेतो पानामा कालो रंगको पेन्सिल ले
बन्छु, मेटिन्छु, फेरि बन्छु फेरि यो भएन है
भनेर मेटिन्छु, बन्छु मेटिन्छु र फेरि नियालीन्छु
हो म तेहि दरबार स्क्वायर।

यहाँ जोडी हरू नी आँउछन,
हात समाइ बस्छन
आफ्नो माया एकै छिन,
अँह अँह मलाइ नियाँलछन बरू
भित्ताहरूमा कोरिएका बिचित्र चित्रहरू हेर्छन
र हाँस्छन, क्या राम्रा छन है,
छेउ छाउमा रहेका मुर्तिहरू
हेर्दै, गहिरिएर सोच्दै एक अर्कालाइ भन्छन
कसरी कस्ले कोरेको होला है,
कति मिहेनेत लाग्यो होला है?

हो म तेहि दरबार स्क्वायर । - Satya Prakash Joshi (सत्य प्रकाश जाेशी)